Troost in rituelen

Een voelbaar litteken, voor altijd.

Je weet dat dit moment er ooit aan zal komen, maar ergens diep vanbinnen wil je dit echt niet.

Ik moest afscheid nemen en één dat immens zwaar viel.

Afscheid van hem, die net geen 18 jaar aan mijn zijde door het leven ging.

Die ik liefde gaf en en van ontving.

Mijn jaguar die uren in 'zijn' tuin kon turen.

Die de vreemdste bokkensprongen kon nemen.

Die mij nooit ongestoord van een ijsje kon laten genieten.

Mijn kat, Mijn ventje!

De dag was aangebroken, we zagen het ergens aankomen.

Rationeel wisten we het, emotioneel niet te vatten.

En nog steeds niet.

Ik hoor het getrippel nog steeds op de vloer, verwacht nog elk moment hem te zien voorbij wandelen.

Nu sta je hier, dicht bij ons.

Geen urne mooi genoeg, maar ik moest kiezen.

Ik heb mijn rituelen die de pijn verzachten.

Ik neem mijn tijd.

Ik schrijf dit op de eerste dag dat er geen tranen meer vloeiden, ik wilde die eer aan de woorden laten.

De kracht van mijn rituelen houden mij gaande, tot…

Tot alles zachter wordt?

Kan dit zachter worden of leren we gewoon met de pijn leven.

Een normaal zonder hem is geen normaal.

Het is een nieuw tijdperk.

Tijd heelt de wonde, een litteken voor altijd voelbaar.

Rust zacht, mijn ventje.

Het was een eer jouw baasje te mogen zijn.